Middeleeuwse IJslandse literatuur
De middeleeuwse IJslandse literatuur is uniek in Europa omdat de voorchristelijke mythen en volkverhalen erin bewaard zijn gebleven. De voorouders van de Scandinavische volkeren, de Vikingen, brachten twee soorten poëzie mee naar het eiland - Eddisch en Skaldisch.
Eddische poëzie
De Edda is een belangrijk werk uit de Germaans-Scandinavische mythologie. Het bestaat uit twee versies: de Oude Edda (een poëtische verzameling van Scandinavische mythen) en de Jongere Edda (een werk van de middeleeuwse IJslandse schrijver Snorri Sturluson, bedoeld als leerboek voor skaldische poëzie. Beide Edda's zijn geschreven in de 13e eeuw. Qua vorm zijn de Edda's oud-Germaanse alliteratieve verzen. Wat inhoud betreft zijn ze deels mythologisch, deels aforistisch of didactisch en deels heroïsch.
 Skaldische poëzie
Een skald was een hofdichter in de Vikingtijd. Skalden werden beschouwd als zieners die de godenwereld met de mensenwereld konden verbinden. Skaldische poëzie is de meest gebruikelijke vorm van poëzie in het oude Scandinavië en in het bijzonder in IJsland. In de tiende eeuw werd de kunst van het skalden wijdverbreid in IJsland. Sindsdien kwamen de meeste skalden aan de hoven van de adel uit IJsland. De beroemdste skalden zijn Bragi Boddason (9e eeuw), Egil Skallagrimsson (ca. 910 - ca. 990), Kormákur Ögmundarson (10e eeuw), Snorri Sturluson en anderen.
9e eeuw - 13e eeuw
Van de 9e tot de 13e eeuw ontwikkelde zich in IJsland een andere dichtvorm dan de Edda's, het skaldisch, van Noorse oorsprong, dat alliteratie, intern rijm en metaforen gebruikte. Dichters die deze vorm cultiveerden waren onder andere Bragi Boddason, Egill Skallagrímsson, Hallfreðr vandræðaskáld en Sigvatr Þórðarson. Het populairste genre in IJsland van de 11e tot de 15e eeuw was de sage. Het bestaat uit biografieën van helden die vaak koningen waren van Noorwegen, IJsland of Germaanse legendarische helden wiens heldendaden plaatsvonden tussen de 4e en 8e eeuw.
14e eeuw
Vanaf de 14e eeuw is er een achteruitgang te zien in de IJslandse literatuur: het aantal vertalingen van buitenlandse werken is groter dan het aantal originele werken; de literatuur van de vorige eeuwen verandert in fantastische dromen; hofpoëzie en ridderromans beginnen op te komen.
In de lyrische poëzie ontstond een nieuw type verhalend gedicht, de rimur, bestaande uit strofen van vier regels met rijm aan het eind van de regel. Deze dichtvorm bleef populair tot het einde van de 19e eeuw. Einar Gilson was prominent in deze vorm met zijn gedicht Olafsrima. Ook het vermelden waard zijn de diktur of religieuze gedichten die tussen de 13e en 16e eeuw zijn gecomponeerd, waaronder Lilja van Eysteinn Asgrímsson.
Skírnismál.
De religieuze hervorming bracht een verandering teweeg in het literaire landschap, omdat de kerk het monopolie op het drukken overnam, zodat alleen werken met een religieus karakter konden worden gepubliceerd. De belangrijkste dichter van deze periode was Jón Arason, de laatste katholieke bisschop van Hólar en auteur van religieuze gedichten zoals Pislargrátr en Ljómur. Vrijwel de hele literaire productie van de 17e eeuw bestond uit vertalingen van de Bijbel, hymnen en religieuze gedichten uit andere talen. De beste dichter was Hallgrímur Pétursson, auteur van de verzameling religieuze hymnen Passiusalmar.
18e eeuw
De 18e eeuw werd gekenmerkt door de idealen van de Verlichting, waarvan Eggert Ólafsson en Magnús Stephensen de belangrijkste exponenten waren. Het aantal vertalingen van Europese klassiekers nam toe. De dichter en geleerde Jón Porláksson droeg hier in grote mate aan bij. De beste voorbeelden van 18e-eeuws proza zijn te vinden in Húspostilla, of de verzameling preken van bisschop Jón Vídalín.
De 19e eeuw
In de eerste decennia van de 19e eeuw ontstond een nieuwe romantische beweging, geleid door de dichters Bjarni Thorarensen en vooral Jónas Hallgrimsson. Benedikt Gröndal, auteur van Sagan af Heljarslódarorustu, Steingrímur Thorsteinsson en Matthías Jochumsson, auteur van Grettisljód, volgden deze ontwikkeling. In de jaren 1880 maakte de romantiek onder invloed van Georg Brandes plaats voor realisme.
De 20e eeuw
De poëzie in de eerste helft van de 20e eeuw werd gedomineerd door twee dichters: Davíð Stefánsson, auteur van Svartar fjadrir, en Steinn Steinarr, die de techniek van het vrije vers introduceerde en wiens poëzie Raudur Loginn Brann sterk beïnvloed is door het surrealisme. Opmerkelijke dichters uit deze eeuw waren Einar Benediktsson, Magnús Stefansson, Sigurður Ivarsson, Thomas Guðmundsson en Jón Helgason. Het moderne proza begon met twee romans van Jón Thoroddsen, die nu als meesterwerken worden beschouwd: Piltur og Stúlka (De bruidegom en het meisje) en Madur og Kona (Man en vrouw).
Scandinavische invloeden op de literatuur van de 20e eeuw kwamen tot uiting in de romans van Jón Trausti, Gunnar Gunnarsson en Guðmundur Hagalín. Halldór Laxness, winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur in 1955, werd beïnvloed door het Franse impressionisme en socialistische tendensen, zoals blijkt uit zijn werken Atoomstation en De Klok van IJsland. Een andere zeer belangrijke 20e-eeuwse auteur is Þórbergur Þórðarson, die voornamelijk essays en autobiografische literatuur schreef.
Latere generaties romanschrijvers zijn O. J. Sigurðsson, auteur van Skuggarnir á Bænum, Agnar Thódrarson, auteur van Hannin Galar Tvisar, V. Ludviksson, Thor Vilhjálmsson, Guðbergur Bergsson, auteur van Svanurinn (De Zwaan), Tómas Jónsson en Arnaldur Indriðason met misdaadromans als Winternacht.
In de afgelopen decennia zijn romanschrijvers, prozaschrijvers en dichters opgekomen, zoals Auður Ava Ólafsdóttir, Gyrdir Elíasson, Jón Kalman Stefánsson, Ólafur Gunnarsson, Einar Már Guðmundsson, Hallgrímur Helgason, Hermann Stefánsson, Eiríkur Örn Norðdahl en verschillende anderen. De literatuur in IJsland wordt tegenwoordig gekenmerkt door een grote verscheidenheid en een groot aantal auteurs die hun werk publiceren. De IJslandse staat kent beurzen toe aan schrijvers om te schrijven, een systeem dat sinds 1990 deel uitmaakt van de literaire realiteit in IJsland.
Theater van de 20e eeuw
In het 20e-eeuwse theater verdienen Jóhann Sigurjónsson, Guðmundur Kamban, auteur van Hadda-Padda, en Davíð Stefansson een speciale vermelding. Theater is het genre waarin de minste figuren naar voren zijn gekomen, met uitzondering van Jokull Jakobsson. De lyrische en verhalende gebieden blijven echter het meest prominent. In de poëzie vallen de namen op van Jóhannes úr Kötlumm, Jón Óskar, S. Hördur Grímsson, Hannes Pétursson en þorsteinn fra Hamri. In de jaren 1970 droegen dichters en romanschrijvers als Pétur Gunnarsson en Þórarinn Eldjarn bij.
 Belangrijke literaire prijzen
In 1955 won een IJslandse schrijver, Halldór Kiljan Laxness (1902-1988) de Nobelprijs voor literatuur.
In 1962 werd begonnen met het uitreiken van de Prijs van de Noordse Raad voor Literatuur, die IJslandse schrijvers vanaf 2014 zeven keer hebben gewonnen. Dit zijn Ólafur Jóhann Sigurðsson in 1976, Snorri Hjartarson in 1981, Thor Vilhjálmsson in 1988, Fríða Á. Sigurðardóttir in 1992, Einar Már Guðmundsson in 1995, Sjón in 2005 en Gyrðir Elíasson in 2011.
De IJslandse Literatuurprijs wordt sinds 1989 uitgereikt. Guðbergur Bergsson is de enige auteur die de prijs twee keer heeft ontvangen.
|
